De kaartverkoop verliep ook dit jaar weer boven verwachting. Alle beschikbare kaarten voor de zeven uitvoeringen waren lang van tevoren uitverkocht en veel mensen die nog een kaartje wilden bemachtigen, moesten teleurgesteld worden. Dat heeft zeker te maken met de afspraak die binnen de groep is gemaakt dat er niet meer dan zeven voorstellingen worden gegeven.
Het toneelstuk had een heel verrassend begin en dat had zeker te maken met de gebruikte muziek. Toen het bekende liefdeslied “Je táime moi non plus ” begon te klinken, werd het gelijk stil in de zaal en werd de nieuwsgierigheid gelijk geprikkeld. De gordijnen gingen heel langzaam open tijdens de muziek. Het publiek moest wel even wennen aan de totaal onverwachte, leuke bedscène. Het was een erg leuke inleiding voor alles wat daarna zou volgen en wat tot veel leuke verwikkelingen en misverstanden leidde. Ook het eind van het stuk was erg verrassend. Totaal anders dan het publiek verwachtte.
Het decor van een huiskamer, annex rusthuis, werd prachtig geschilderd door Gertie Holzscherer en Leny Altena. Zij zorgen ervoor dat het toneel optimaal gebruikt kan worden en de juiste sfeer wordt weergegeven. Els Schra was kapster, Annemarie Hoorn de souffleuse en Gertie verzorgde ook de grime. Harm Kip had de regie.
Als het stuk begint, ligt Piet Snoek, op voortreffelijke wijze gespeeld door Klaas Troost, tussen de lakens met de schoonheidsspecialiste van zijn vrouw. Deze rol werd prachtig neergezet door Marry Schra. Wanneer echtgenote Annie Snoek, ook op geweldige vertolkt door Hilga Miggels, thuiskomt, heeft zij nog niets door. De bedrogen echtgenote heeft goed nieuws. Ze heeft kennisgemaakt met een rijke tante uit Duitsland. Deze rol werd erg mooi gebracht door Hennie Kip met haar leuk Duits accent van “half stront, half regenwater”. Deze tante wil haar geld geven aan een liefdadige instelling. Dus stampt Piet zelf thuis een rusthuis uit de grond en laat zichzelf verplegen. Wanneer Piet zich als patiënt moet voordoen als hond leidt dit tot langdurige lachsalvo’s. Prachtig was het om dit schouwspel al in het eerste bedrijf te zien. Annie speelt voor verpleegkundige. Haar kleding werkte ook zeker op de lachspieren. Wanneer tante op bezoek komt, krijgt ze te maken met allerlei rare bewoners. De één doet nog gekker dan de ander. Er is een knotsgekke stofzuigerverkoper, een moeilijke rol, maar prachtig gespeeld door Jan Troost. De andere rollen zijn ook allemaal prachtig neergezet. Margriet Mussche speelde als dochter Chrissy. Zij heeft verkering met de rare, in het leer geklede snoeshaan Rocky, gespeeld door Arjan Huls. Het was verbluffend om hem te horen spreken in zijn rockerstaal en Amsterdam accent. Steven, de vriend van Piet Snoek, gespeeld door Klaas Dons, weet ook als dronkenman de lachers op zijn hand te krijgen. Klaas Talen was politieagent die ervoor zorgde dat het slot een onverwachte wending kreeg.
Ook dit jaar gaf het College van B. en W. weer gehoor aan de uitnodiging het toneel bij te wonen. Ondanks dat de burgemeester de laatste avond verhinderd was, namen hij en zijn vrouw op de eerste toneelavond toch de moeite de toneelgroep met een bezoek te vereren. Dat de burgemeester bij zijn bezoek met politieke zaken van doen krijgt binnen het toneelstuk, is ondertussen al een traditie geworden. Altijd wordt een aantal gemeentelijke zaken op de hak genomen tot groot genoegen van het publiek, maar gelukkig ook van de burgervader, zoals hij door Klaas Troost werd genoemd. Er volgde spontaan applaus van het publiek nadat hij de burgervader duidelijk had gemaakt dat er wat zuiniger omgegaan moest worden met het geld van de burgers in de gemeente.
Op de laatste toneelavond waren wethouder Krale en wethouder Mussche aanwezig. Ook zij moesten het “ontgelden”. Dat het beruchte viaduct, de houten fietsen en de windmolens hierbij aan de orde kwamen, was logisch. Op een leuke manier werd hun duidelijk gemaakt dat er echt wel verschil bestaat tussen duur en duurzaamheid. Dit alles tot groot vermaak van het publiek, maar zeker ook van de beide wethouders.
Al met al kan de toneelgroep weer terug kunnen zien op een zeer geslaagd toneelseizoen.
