10 oktober 2021 13:45
Je hebt verzorgers en je hebt topverzorgers. In die laatste categorie valt onze jubilaris Eibert Dunnink wie wij deze keer graag voor het voetlicht willen halen.
Eibert is een echte clubman, die eerst de nodige jaren actief als voetballer zijn beste beentje heeft voorgezet, om vervolgens verzorger te worden. Dit seizoen is Eibert liefst 25 jaar in deze functie bij vv Staphorst. Velen hebben in die jaren de weg weten te vinden naar Eibert! De kennis die hij in die 25 jaar heeft vergaard is enorm en het mag dan geen toeval zijn dat hij erg geliefd is bij de club. Het is dan ook terecht dat we deze topper eens nader willen belichten!
Door Johan Post
Na zijn voetbalcarrière leek het Eibert leuk om verzorger te worden. Omdat de toenmalige verzorger Bertus van Dijk een herseninfarct had gekregen stroomde Eibert in 1995 meteen door naar het vlaggenschip van de club. Dat beviel hem zo goed dat hij is gebleven tot op de dag van vandaag. Enkele cursussen werden gevolgd om het vak nog meer onder de knie te krijgen. Het werken met jonge gasten en het sociale aspect binnen de voetballerij vind Eibert heerlijk om te ondervinden. Daarnaast haalt hij veel voldoening uit het feit dat hij als hersteltrainer de jongens weer op niveau krijgt.
Verzorgers zijn de stille maar onmisbare krachten rondom een sportteam. Zij horen dingen op de behandeltafel, die zeer vertrouwelijk zijn en hebben doorgaans een hechte band met de sporter, maar ook met een trainer. Eigenlijk zijn ze een soort van psycholoog, vertrouwensman / tussenpersoon tussen de spelers en trainer. Sommige spelers hebben de neiging om te mopperen als ze niet in de basis staan, begrijpen het niet en kunnen daar over het algemeen niet in meegaan. Op de behandeltafel komen dit soort gesprekken meer dan eens voorbij. Van belang is dat de verzorger hier zo discreet mogelijk mee om gaat. Ook zijn er spelers die in een dip zitten en ook die kunnen hun ei kwijt bij hem. Kortom, Eibert is als een soort van levertraan, dat was in onze eigen jeugdjaren overal goed voor. Tot op de dag van vandaag zorgt Eibert ervoor dat de spelers zo min mogelijk fysieke ongemakken hebben.
Eibert Dunnink hoort intussen bij het clubmeubilair en is niet meer weg te denken. Hij zag op 21 december 1962 in Staphorst het levenslicht. Inmiddels 29 jaar getrouwd met zijn Ankie en heeft 3 kinderen mogen krijgen. Op dit moment is Eibert werkzaam als installateur bij Kin - Boer. Naast het voetballen loopt Eibert met grote regelmaat de nodige kilometers rondom Staphorst. Het aantal kilometers is niet meer te tellen en nog steeds scherpt de fanatieke hardloper zijn tijden bij. Hiervoor kan je alleen maar respect opbrengen natuurlijk. Tijdens wedstrijden waarin hij in beeld komt om geblesseerde spelers op te lappen is goed te zien dat Eibert nog zo fit als een hoentje is. In recordtijd snelt hij met zijn onmisbare waterzak naar betreffende patiënt toe en lapt deze in no time weer op. Soms denk ik wel eens: zou de verzorger wonderhandjes hebben, of zou er wonderwater in de zak zitten. Hoe het ook zij, ik denk dat het vlaggenschip van vv Staphorst de meest fitte verzorger in haar gelederen heeft van alle clubs in de Derde Divisie. Normaal krijgt men boven de 50 jaar een verdikking onder het shirt en naarmate de jaren vorderen wordt de buik vaak groter. Echter, dit is geenszins het geval bij Eibert, integendeel zelfs.
Persoonlijk ken ik Eibert al vanaf 2007. In dat jaar, om precies te zijn op een mooie zaterdagmiddag in mei, promoveerde Staphorst naar de Hoofdklasse. Na een zinderde finale tegen Berkum, welke de geel - blauwen met bloed, zweet en tranen over de streep wisten te trekken barste het feest in Staphorst op gigantische wijze los. Een aantal jaren heb ik van nabij mee mogen maken hoe Eibert zijn werk voor de club doet. Zéér plichtsgetrouw en altijd klaarstaand voor de spelers deed hij zijn ding. Tijdens de wedstrijden vergat Eibert wel eens dat hij verzorger was en liet zich in woord en gebaar bij regelmaat horen langs de lijn. De meeste keren ging het goed, maar er waren ook scheidsrechters die daar niet van gediend waren en hem dan een reprimande gaven.
Toch kunnen we er niet omheen dat Eibert een hart van goud heeft en werkelijk alles in het werk stelt om zijn club te helpen waar dat nodig is.
Op mijn vraag welke speler de afgelopen 25 jaar het meeste indruk op hem hebben achtergelaten moet het antwoord schuldig blijven. Eibert kan er niet één speciale speler uitlichten. Wél had hij bijvoorbeeld een enorme klik met spelers zoals Niklas Hof, Martijn Bakker, Paul Smid, Leon Kosse, Harm Jan Tip, Hermen Hogenkamp, Rob Mijnheer en Martijn Brakke om er zo een paar op te noemen. Met diverse spelers heeft hij nog steeds contact en zijn er vele vriendschappen overgebleven.
Welke trainers hij in die 25 jaar heeft voorbij zien komen antwoord Eibert: totaal 10 stuks. Te beginnen bij Popko Schuitema, welke bij hem van alle trainers de meeste indruk heeft achtergelaten. Met clubman Popko is de club in het seizoen 95-96 gepromoveerd naar de derde klasse en het feest wat daarna heeft plaatsgevonden was onovertrefbaar! Verder kwamen André Blom, Chris Riemens, Marius Hendriks, Lucas Hoekman, Hans van Dijkhuizen, Jan van Raalte, Jan Vlap, Dennis van Toor en nu Paul Weerman voorbij. Over laatstgenoemde geeft Eibert hoog op. Een prima trainer welke
uitstekend bij de club past. Ook aan Jan van Raalte bewaart de jubilaris warme herinneringen. Naast een uitstekende trainer een fijn mens. Voor de rest had iedere trainer wel zijn charme.
In de voorbijgevlogen 25 jaar hebben diverse sportmomenten hun sporen nagelaten en bewaart Eibert fijne herinneringen. Zo noemde hij al de promotie van de 4e naar de derde klasse. Twee bekerfinales. Waarbij met name de finale bij SC Genemuiden. In de slotfase bezorgde Martijn Brakke zijn club Staphorst de beker en dat in het hol van de leeuw. Het enorme spandoek wat de supporters toen hebben gemaakt was werkelijk fantastisch!
Toch staat het winnen van de beker tegen Noordwijk bij Eibert op nummer 1. Als hij de beelden terugkijkt krijgt hij nog steeds kippenvel over zijn hele lijf. De beste van heel Nederland, een prestatie op zich. De spelersgroep en staf met een uitgelaten Jan van Raalte hebben daarvan intens genoten. Ook de beelden van huilende Staphorst supporters zal Eibert niet gauw vergeten. Wat waren ze die avond trots op de geleverde prestatie.
Tenslotte de vraag of hij nog opmerkingen heeft voor zijn club. Eibert moest hierover even nadenken, maar zei al gauw: dat hij beretrots is op de supporters die er iedere week weer staan. De betrokkenheid is gigantisch bij de harde kern. Ook de trouwe vrijwilligers die door de week uren steken in hun cluppie draagt Eibert een warm hart toe. Hij waardeert dit enorm. Het liefst had Eibert er in de toekomst hulp bij en dan het liefst iemand van de club zelf. Eibert besluit door te zeggen dat hij iedereen hartelijk wil bedanken waarmee hij de afgelopen 25 jaar mee heeft samengewerkt!
Het gezin van Eibert heeft in die 25 jaar genoegen moeten nemen met het feit dat hun man en vader met grote regelmaat bij de club was en de zorgen bij afwezigheid over de kinderen aan moeders overliet. Echter, ook het thuisfront wist dat dit de passie van Eibert was en hebben hem daarin de ruimte gelaten die daarvoor nodig was. Een woord van dank richting de familie Dunnink is dan ook zeker op zijn plaats!
Voorlopig blijft Eibert zijn club trouw en zijn we gelukkig nog niet van hem af. We wensen hem met zijn naaste familie alle goeds toe. Het gaat je goed topper!
